Φέτος λοιπόν, λέω να στολίσω…. τη ζωή μου….Πίσω λοιπόν, στα παιδικά χρόνια που ο στολισμός του δέντρου ήταν ιεροτελεστία….

Θυμάμαι πως στα χαμηλά κλαδιά που ήταν και τα μεγαλύτερα, μπαίνανε οι μεγάλες μπάλες. Στο δικό μου φετινό δέντρο λοιπόν, λέω στα χαμηλά κλαδιά να κρεμάσω αυτά που πόνεσαν περισσότερο…Ξέρεις….Τα μεγάλα λόγια, τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν…

Ανεβαίνοντας θα το γεμίσω χρωματιστά κλουβιά, με τις πόρτες τους ανοιχτές….Να μη χρειάζεται να δραπετεύουν οι άνθρωποι τόσο δειλά…. Ελεύθεροι να μπαινοβγαίνουν, να τραγουδούν ή να σιωπούν…. Φεύγοντας, ν’ αφήνουν θέση για τους επόμενους…

Όσο ανεβαίνω σε ύψος, στα μικρότερα κλαδιά, λέω να κρεμάσω τις προσδοκίες μου….Δεν με θυμάμαι, να ζητούσα μεγάλα πράγματα….

Τα μικρά με μεγάλωσαν, για τα μικρά πάλευα….Με χαλαρούς κόμπους καρδιάς θα κρεμάσω μικρούλες στιγμές…

Με περίτεχνους φιόγκους θα στολίσω τα τιποτένια ψέματα…Να ομορφύνουν λιγάκι…

Αντί για βαμβάκι στα κλαδιά, θα απλώσω πουπουλένια όνειρα, και ψιθυριστά γλυκόλογα….

Με διάφανες αλήθειες σαν λαμπάκια, θα κάνω πολλούς γύρους γύρω του, να ανάβουν, δίνοντας σε κάθε ψεύτικο, μια υπαρκτή μα και ουτοπική δόση αλήθειας.

Από κάτω λέω να βάλω όλα τα δώρα που πήρα….

Τα παθήματα, τα μαθήματα, τις χαρές και τις λύπες…Μα περισσότερο τις στιγμές….

Τις μοιρασμένες, τις δανεικές, τις αληθινές μα και τις ψεύτικες…

Τις αγωνίες όλες…..Τα καλωσορίσματα και τους αποχαιρετισμούς….

Ρωτάς γι’ αστέρι…. σαν κορυφή….

Ούτε κορυφές, ούτε αστέρια…

Μια στάλα μόνο….χαράς…Να γεννηθούν σταγόνες….

Κι άλλες, κι άλλες….

Μέχρι να βραχώ ολόκληρη ….

Να πω….

Χριστός γεννάται…. Ελπίδα γεννάται….

Για κάποιους είναι το ίδιο….

Και γι’ άλλους απλά….ένα δέντρο “

ps

Ένα από τα πιο ωραία κείμενα που διάβασα ποτέ….