Εκ των πρωτοπόρων τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη σε ότι αφορά τη “μεταναστευτική-προσφυγική” πολιτική. Η χαρά των “ΜΚΟ”. Δεν συνορεύουν με χώρες που εξάγουν “πρόσφυγες-μετανάστες”, αλλά προτίμησαν συνειδητά να προχωρήσουν σε μεγάλη εισαγωγή μεταναστών από χώρες εκτός Ε.Ε.

Οι μισθοί πέφτουν συνεχώς, οι τιμές αγαθών ανεβαίνουν σε εβδομαδιαία βάση, το νόμισμα δέχεται μεγάλες πιέσεις, το σοσιαλιστικό κόμμα έγινε κυβέρνηση (ίσως για τελευταία φορά) πολλούς μήνες μετά από τις εκλογές και μετά από επίπονες διαπραγματεύσεις, το ακροδεξιό κόμμα είναι πλέον -δυστυχώς- πρώτο στις δημοσκοπήσεις. Όλα αυτά στην περίφημη Σουηδία. Στη χώρα που κατά τα άλλα στις …έρευνες απολαμβάνει πολλές πρωτιές σε δείκτες κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας. Δεν έτυχε, αλλά “πέτυχε” αυτό που υφίσταται τα τελευταία χρόνια η Σουηδία με αποκλειστικά δική της ευθύνη.

Εδώ και πολλά χρόνια τα πράγματα στη Σουηδία δεν είναι όπως φαίνονται στις έρευνες. Οι Σουηδοί βέβαια ως βόρειος ευρωπαϊκός λαός και ηγεσία συνηθίζουν να μη φανερώνουν τα της αυλής τους. Δεν υψώνουν (για να το πούμε καλύτερα αποφεύγουν να το κάνουν) βέβαια το δάκτυλό τους (δημοσίως) κατά των λαών του ευρωπαϊκού νότου, όπως πράττουν οι ινστρούκτορές τους οι Γερμανοί, αλλά στις ιδιωτικές συζητήσεις δεν το κρύβουν.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο μάλιστα πως πολλοί Σουηδοί βλέπουν την Ελλάδα όχι ως Ευρωπαίο εταίρο, αλλά ως ένα φθηνό τουριστικό θέρετρο, όπου οι Έλληνες πρέπει να τους υπηρετούν. Πολλοί άλλωστε διαβάζουν και ενημερώνονται από τη Bild. Αν κάποιος θέλει να μάθει το τι συμβαίνει σήμερα στη Σουηδία μπορεί να κάνει μία ιστορική-πολιτική αναδρομή στο τι επικράτησε τα τελευταία 90 χρόνια και τι επικρατεί τα τελευταία 10 περίπου χρόνια στη χώρα. Με ηρεμία, ψυχραιμία, νηφαλιότητα, χωρίς κραυγές και ψιθύρους και αν είναι δυνατόν έχοντας μία κάποια σχετική επιστημονική κατάρτιση θα διαπιστώσει μετά από επίπονη και εξαντλητική μελέτη πως η σημερινή κατάσταση στη Σουηδία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αρχή του τέλους της, όπως τουλάχιστον παρουσιαζόταν στις έρευνες τόσων δεκαετιών.

Πολλοί άνθρωποι διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων προειδοποίησαν γι’ αυτό που συμβαίνει, αλλά όπως συνήθως, θεωρήθηκαν ως υπερβολικοί. Θα μπορούσε κάποιος να συγκρίνει αυτό που συμβαίνει στη Σουηδία σε ό,τι αφορά τη “μεταναστευτική-προσφυγική” της πολιτική με ό,τι συνέβη στην Ελλάδα σε ό,τι αφορά την οικονομική πολιτική (τεχνητή οικονομική κρίση-Μνημόνια). Αν καταλήξει στο συμπέρασμα πως πρόκειται για δύο “πειραματόζωα” δεν θα έχει καθόλου άδικο.

Προσέξτε ότι προσομοιάζουν ακόμα και στα μεγέθη (ίδιος περίπου πληθυσμός, τεράστιας έντασης αλλαγές σε κοινωνική και οικονομική κατάσταση σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα αντίστοιχα). Ίδια περίπου κατάσταση και σε ό,τι αφορά τα “ΜΜΕ”. Από τη μία, οι μόνοι κακοί στον πλανήτη είναι οι Τραμπ-Πούτιν, αλλά κουβέντα για την κακή Ε.Ε. και τις λοιπές …δημοκρατικές δυνάμεις. Από την άλλη, οι μόνοι κακοί είναι οι Γερμανοί (οι Γερμανοί τη δουλειά τους κάνουν και πάντα αυτό έκαναν στην Ευρώπη), αλλά κουβέντα για τις εγχώριες ελίτ και το θλιβερό πολιτικό σύστημα των τελευταίων δεκαετιών, το οποίο εμείς εκλέγουμε και όχι οι Γερμανοί. Καθόλου τυχαίο θα λέγαμε.

Και οι δύο χώρες βρίσκονται στην Ε.Ε. και ακολουθούν ίδια πορεία προς το χάος και την αναρχία. Δύο χώρες “πειραματόζωα”. Όντως, αν το καλοσκεφτεί κάποιος και μελετήσει πιο βαθιά κάποια φαινόμενα θα καταλήξει σε δυσάρεστα συμπεράσματα και όχι τόσο ευοίωνα μηνύματα για το παρόν και μέλλον των δύο χωρών. Ουσιαστικά, η “Ε.Ε.” δεν κάνει τίποτε γι’ αυτές τις δύο χώρες (φυσιολογικό, καθώς η “Ε.Ε.” δεν κάνει κάτι για την ίδια την ύπαρξή της) και οι πολίτες των δύο χωρών έχουν την ίδια άποψη για την “Ε.Ε.”.

Η βασική διαφορά είναι πως στην Ελλάδα εκφράζεται πλέον δημοσίως αυτή η αίσθηση αποτροπιασμού για την κατάντια της Ε.Ε., ενώ στη Σουηδία ιδιωτικά. Αν υποθέσουμε ότι η Ε.Ε. είναι ένας κύκλος στον οποίο υπάρχουν φανερές πια φυγόκεντρες δυνάμεις, με το ΗΒ να είναι και επίσημα πλέον η μεγαλύτερη από αυτές, τότε εύλογα γεννιέται το συμπέρασμα πως αυτή η Ε.Ε. είναι ήδη τελειωμένη (κάτι για το οποίο είχε μιλήσει και ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Γιούνκερ ή Ζινκέρ, αν προτιμάτε, με τη θεωρία της Ευρώπης των πολλαπλών ταχυτήτων, σε μία προσπάθεια να σώσει ό, τι σώζεται).

Έχουμε πει πολλές φορές πως ο κόσμος αλλάζει ταχύτατα και αλλάζει προς το χειρότερο. Οι αξίες μοιάζουν να έχουν ξεθωριάσει και να έχουν μπει στο περιθώριο εδώ και καιρό. Σε αυτό βοήθησε και ο παραμερισμός (αν όχι η εξόντωση) των ανθρωπιστικών (κοινωνικών) επιστημών. Γέμισε ο τόπος εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες με “σχολές” οικονομικών-παραοικονομικών επιστημών και το αποτέλεσμα δείχνει πως αντί η παγκόσμια οικονομία να αναπτυχθεί, συνέβη το αντίθετο. Καταβαραθρώθηκε.

Η αρχή έγινε επίσημα το 2008 αν και η προεργασία είχε γίνει μία δεκαετία νωρίτερα. Έχουμε φτάσει στα 2020 και η κατάσταση επιδεινώνεται με τις προβολές ειδικών ομάδων-μελετητών να δείχνουν νέα παγκόσμια ύφεση μεγαλύτερης έντασης από την προηγούμενη. Από την άλλη, υπάρχουν άλλοι που προτείνουν ως λύση το “μεταναστευτικό-προσφυγικό” με καταγωγή εκτός Ε.Ε. και εντελώς διαφορετικής κουλτούρας από αυτή του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού στο πρόβλημα της γήρανσης του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Προσέξτε τώρα. Αυτοί που προτείνουν ως ενδεδειγμένες τις λύσεις των δύο “πειραματόζωων” είτε αφορά στις “οικονομικές κρίσεις” είτε αφορά στο “μεταναστευτικό-προσφυγικό” ανήκουν στις λεγόμενες παγκόσμιες ελίτ και έχουν αποκομίσει τεράστια κέρδη από τις “προτάσεις” τους, οι οποίες βρίσκονται στο στάδιο της υλοποίησης.

Ελλάδα και Σουηδία βαδίζουν στον ίδιο δρόμο και δεν το συνειδητοποιούν. Αυτό που πρέπει να μάθουν όμως είναι πως στο τέλος του δρόμου υπάρχει μόνο το χάος και η αναρχία. Η Σουηδία, μία χώρα με πανίσχυρη σοσιαλιστική-σοσιαλδημοκρατική παράδοση που έχτισε το περίφημο κοινωνικό της Κράτος με τεράστιο κόπο και θυσίες αν και πέρασε από μία τεράστια οικονομική κρίση τη δεκαετία του 1990 που κράτησε πάνω από δέκα χρόνια, αλλά δεν θυσίασε τα κοινωνικά και πολιτικά της επιτεύγματα στο βωμό της οικονομίας (εντός ή εκτός εισαγωγικών) είναι έτοιμη να παραδοθεί στην ακροδεξιά. Από την άλλη, η Ελλάδα είναι έτοιμη να παραδοθεί στα πάντα, καθώς με δυσκολία μπορεί να προβλέψει κάποιος το τι μπορούμε ακόμα να πάθουμε.

Υπάρχει διέξοδος για τις δύο χώρες; Ναι. υπάρχει, αρκεί η Σουηδία να κατανοήσει πως δεν γίνεται να είναι ταυτόχρονα και εμπόλεμη ζώνη (και γιατί έγινε τέτοια) και επί της γης παράδεισος (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το κοινωνικό της Κράτος). Από την άλλη, η Ελλάδα πρέπει να κατανοήσει ότι έχει ακόμα μεγαλύτερες προκλήσεις (ανάμεσά τους και το “μεταναστευτικό-προσφυγικό”) να αντιμετωπίσει (και λόγω γεωπολιτικής θέσης) και η αρχή του νήματος βρίσκεται σε ένα νέο ικανό-υγιές-δημοκρατικό πολιτικό προσωπικό που θα εμπνεύσει τους πολίτες, που θα τους δώσει τη δύναμη να το εμπιστευτούν, επαναφέροντας τις χαμένες αξίες και ιδανικά στο προσκήνιο, προκειμένου όλοι μαζί να μπορέσουμε όχι απλά να επιβιώσουμε υπό οποιοσδήποτε συνθήκες ως ανδράποδα, αλλά να ζήσουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι σε συνθήκες ευημερίας.