Οι περιγραφές λένε ότι ίσως ήξερε ότι έρχεται το τέλος του, απλά το έβλεπε ως μια στιγμή της ζωής του, μια λύτρωση.

Έδειξε ανωτερότητα στους Μαυρομιχαλαίους και τους χαιρέτησε όταν κατευθυνόταν στον Άγιο Σπυρίδωνα. Κάποιος άλλος ηγέτης ίσως να κρυβόταν πίσω από τους σωματοφύλακες του, ο Κερκυραίος όμως συνέχισε αγέρωχος προς τον φυσικό του θάνατο.

Πιο τραγικό και από την ίδια του την δολοφονία ήταν ότι ο Καποδίστριας ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος οράματα και ιδέες που όμως ήταν πολύ μπροστά από τον χωροχρόνο στον οποίο έδρασε.

Παρέλαβε μετά την Γ’ Εθνοσυνέλευση ένα ανύπαρκτο κράτος, χωρίς σαφή όρια που οι μελλοντικοί του πολίτες πάλευαν με τον κατακτήτη και μεταξύ τους.

Ήταν και αυτή η έριδα των Ελλήνων, η διαχρονική συνταγή της καταστροφής μας που δεν θεραπεύτηκε ποτέ και μοιάζει ενδημική και πανάρχαια και μας τρώει ζωντανούς.

Ο κοινός εχθρός μας ενώνει μέχρι κάτι άλλο να μας διχάσει και πάλι. Έκανε πολλά σε ελάχιστο χρόνο. Πάλεψε για την εκπαίδευση, θεωρώντας την θεραπεία στην πληγή του έθνους, με τους κοτζαμπάσηδες τους φαναριώτες και την ελίτ να του έχει βάλει ένα πιστόλι στον κρόταφο και τις Μεγάλες Δυνάμεις να τον θεωρούν μαριονέτα των Ρώσσων.

Ο θάνατος ήταν σίγουρος και οι Μαυρομιχαλαίοι δεν έδρασαν μόνοι. Η αγροτιά τον πένθησε, η Ύδρα των αντιπάλων του πανηγύρισε.

Η Ελλάδα έχασε μια ευκαιρία με τον θάνατό του και κανείς δεν ξέρει ποια θα ήταν σίγουρα αυτή η ευκαιρία. Λίγο αργότερα ο πρώτος βασιλιάς θα φθάσει στον ναό του Ηφαίστου.

Το ταξίδι της χώρας στην σύγχρονη ιστορία ξεκινάει γεμάτο αγώνα, αίμα, αστάθεια, αυταπάτες και πολλά όνειρα που κάποια ίσως και εκπληρώθηκαν.Ένθρονο γλυπτό του Καποδίστρια μπροστά στο Πανεπιστήμιο, Αθηναϊκή Τριλογία.