Το έλατο, ως χριστουγεννιάτικο σύμβολο-έθιμο, φέρεται να έρχεται από τον 8ο αιώνα. Ήταν τότε που ο Άγιος Βονιφάτιος θέλησε γύρω στο 750 να εξαλείψει την ιεροτητα της βελανιδιάς που κυριαρχούσε μέχρι τότε από τους «ειδωλολάτρες», αντικαθιστώντας την με το έλατο, που καθιερώθηκε ως το δένδρο των Χριστουγέννων.

Ο στολισμός του δέντρου, όμως, ήρθε αρκετά αργότερα. Η αυθεντική εμπειρία του χριστουγεννιάτικου δέντρου εντοπίζεται τον 16ο αιώνα στη Γερμανία, όπου οι χριστιανοί ξεκίνησαν να στολίζουν δέντρα και όταν οι καιροί ήταν δύσκολοι, να φτιάχνουν δέντρα-πυραμίδες από ξύλο, μέσα στο σπίτι τους.

Το πρώτο στολισμένο δένδρο εμφανίστηκε στη Γερμανία το 1539 και τα πρώτα στολίδια ήταν συσκευασμένα φαγητά ή είδη ρουχισμού ή άλλα χρήσιμα είδη, που στο πέρασμα των χρόνων και με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου εξελίχθηκαν μόνο σε διακοσμητικά αντικείμενα.

Ο στολισμός του δένδρου είναι καθαρά συμβολικός της ευτυχίας των ανθρώπων και της φύσεως με τη γέννηση του Ιησού.

Έχει εκφραστεί όμως και η άποψη ότι το έθιμο έχει ανατολίτικη προέλευση. Σύμφωνα με αυτή, ο Αναστάσιος Α’ το 512 έχτισε στη Συρία έναν ναό με δύο ορειχάλκινα δέντρα.

Στην Ελλάδα το έθιμο αυτό του έλατου ως χριστουγεννιάτικη διακόσμηση ήρθε για πρώτη φορά με τον Βαυαρό Βασιλία Όθωνα το 1833,

που σημαίνει ότι είχε ήδη καθιερωθεί ως έθιμο στους βασιλικούς οίκους της Βόρειας Ευρώπης.

Αρχικά στολίστηκε στα ανάκτορα του Ναυπλίου  και στη συνέχεια στην Αθήνα, όπου οι κάτοικοι έκαναν ουρές για να το θαυμάσουν. 

Στη Γαλλία ως έθιμο εισήχθηκε αρκετά χρόνια μετά από ό,τι στην Ελλάδα από την Κόμισσα της Ορλεάνης.