Όταν τα λέγαμε και τα γράφαμε εμείς εγκαίρως, με ψυχραιμία, με επιχειρήματα και με μακροσκελή έρευνα-έκθεση κοινών συμπερασμάτων μετά από εξαντλητικό διάλογο ομάδων εργασίας τριών Πανεπιστημίων ήμασταν υπερβολικοί. Ψάξτε λίγο το ευρωπαϊκό σχέδιο “Rebuilding Europe” και τη κοινή έκθεση συμπερασμάτων των Πανεπιστημίων του Παρισιού, της Πράγας και του Γκέτεμποργκ. Τώρα που τα λένε οι θεσμοί (εντός ή εκτός εισαγωγικών), οι οποίοι πληρώνονται από χρήματα των Ευρωπαίων πολιτών-φορολογουμένων για να κάνουν τη δουλειά τους, είναι απλά Κυριακή βράδυ.

Ακόμα και τώρα όμως, πάλι με επιφυλάξεις θα υιοθετηθούν-εφαρμοστούν (αν εφαρμοστούν) κάποια μέτρα αντιμετώπισης του (όχι αθώου) φαινομένου των αυξημένων “προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη. Τελικά, δεν υπάρχει σωτηρία στο ανήμπορο, χωρίς καμία δύναμη, χωρίς καμία πλέον διεθνή αναγνώριση, ετοιμόρροπο ευρωπαϊκό οικοδόμημα που αλλιώς ιδρύθηκε, αλλιώς ξεκίνησε, άλλα προέβλεπαν οι Συνθήκες, άλλα έγιναν και αλλού η ζωή το πάει… Αστείο δεν είναι;

Ακόμα πιο αστείο το ό,τι θέλουν να μας συμβουλεύσουν για την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, την οποία οι Έλληνες πολίτες πέταξαν εκτός εθνικού κοινοβουλίου, αυτοί όπου στις χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης αντίστοιχοι “κομματικοί” σχηματισμοί-ενωμένα γκρουπούσκουλα (με γραβάτες εκεί) πρωταγωνιστούν στη κεντρική πολιτική σκηνή, λαμβάνοντας αποφάσεις για τις τύχες της Γηραιάς ηπείρου.

Σε ό,τι αφορά την ενίσχυση του κοινοτικού προϋπολογισμού, την αύξηση δηλαδή των κονδυλίων για την ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική, δεν μας λένε οι θεσμοί (εντός ή εκτός εισαγωγικών) το τι προτίθενται να κάνουν σχετικά με τον έλεγχο των “ΜΚΟ”. Όλα αυτά σε μία Ευρώπη με αρνητική ανάπτυξη (επισήμως “παγωμένη”) εδώ και αρκετά χρόνια και με ένα από τα πλέον σημαντικά μέλη της, το ΗΒ, εκτός. “Too little, too late” που λένε και στα χωριά πέριξ των Βρυξελλών.

Η μη έγκαιρη αντιμετώπιση του “προσφυγικού-μεταναστευτικού” έχει ήδη αποσταθεροποιήσει την Ευρώπη, η οποία αποδεικνύει γι’ άλλη μία φορά -ως συνήθως- πως σύρεται πίσω από τις εξελίξεις, πίσω από τετελεσμένα γεγονότα, τα οποία δυσχεραίνουν την όποια προσπάθεια επίλυσης ενός προβλήματος που οι ισχυρές (οικονομικά πάντοτε) χώρες δημιούργησαν τα 20 τελευταία χρόνια στη γειτονιά της Ευρώπης. Αλήθεια εκείνη η European Neighbourhood Policy (ENP) τι να κάνει άραγε; Υπάρχει ακόμα; Τι τα θέλεις, τι τα γυρεύεις…”

Διαβάστε το σχετικό άρθρο απο τον enikos.gr