Πρεμιέρα και στην Στοκχόλμη, έκανε σήμερα, η πολυαναμενόμενη ταινία με τίτλο «Υπάρχω» η οποία αναφέρεται στην ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη, με δύο προβολές στον κινηματογράφο Skandia στο κέντρο της πόλης. Η βιογραφική ταινία σε σενάριο Κατερίνας Μπέη, σκηνοθεσία Γιώργου Τσεμπερόπουλου και πρωταγωνιστή τον τραγουδιστή Χρήστο Μάστορα έκοψε 117.000 εισιτήρια το πρώτο 4ημερο προβολής της στους κινηματογράφους.

Η πρωτοβουλία για την πρεμιέρα της ταινίας και στην Στοκχόλμη, ανήκει στην εταιρεία Evropi Nöjen, και για μια ακόμη φορά μας καθήλωσε με την ποιότητα των παραστάσεων που επιλέγει να φέρνει στην Στοκχόλμη. Άλλωστε η συμμετοχή του κοινού που αγκαλιάζει με μεγάλη αγάπη τις εκδηλώσεις αυτές είναι μια τρανή απόδειξη πως ο κόσμος αγαπά και στηρίζει την ποιότητα.

Αξίζει να σημειωθεί πως και στις δύο προβολές η αίθουσα του Skandia ήταν κατάμεστη τόσο απο Έλληνες αλλά και απο Σουηδούς, σινεφίλ, μια τρανή απόδειξη πως ακόμη και μετά το θάνατό του ο μεγάλος λαικός τραγουδιστής Στέλιος Καζαντζίδης εξακολουθεί να «Υπάρχει» ανάμεσά μας.

Πρίν την έναρξη της πρώτης προβολής «κλέψαμε» την κα. Ιωαννίδου, υπεύθυνη της εταιρίας, η οποία μας είπε δύο λόγια για την ταινία.

Η μπάντα των Ζορμπάντ, πλαισίωσε ζωντανά την πρεμιέρα της ταινίας τραγουδώντας τραγούδια του Καζαντζίδη.

Η ταινία ξεκίνησε με την συνέντευξη που παραχώρησε ο Στέλιος σε έναν δημοσιογράφο,  στο ησυχαστήριο του κοντά στην θάλασσα εκεί που με την βάρκα του και την τελευταία σύντροφο της ζωής του την Βάσω πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια του μέχρι τον θάνατό του στις 14 Σεπτεμβρίου 2001, σε ηλικία 70 ετών.

Ο Στέλιος γεννήθηκε το 1931 στη Νέα Ιωνία. Ήταν γιος του Χαράλαμπου Καζαντζίδη, με καταγωγή από τα Κοτύωρα του Πόντου, και της Γεσθημανής (Χατζίδαινας) με καταγωγή από την Αλάγια της νότιας Μικράς Ασίας. Ο πατέρας του υπήρξε χτίστης στο επάγγελμα και στα χρόνια της κατοχής οργανώθηκε στις τάξεις του ΕΛΑΣ και δούλεψε για την Επιμελητεία του Αντάρτη (ΕΤΑ). Στα χρόνια του εμφυλίου ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου στις Σέρρες από Χίτες παρακρατικούς και εξέπνευσε στην Αθήνα το 1946. Δεκαπέντε ετών και προστάτης οικογένειας, ο Στέλιος αναγκάστηκε να εργαστεί σε διάφορες δουλειές στην πλατεία Ομονοίας, ως εργάτης, πωλητής, αχθοφόρος κ.ά.

Ο πρώτος άνθρωπος που εκτίμησε τη φωνή του ήταν ένας εργοδότης του, που καθώς τον άκουσε την ώρα της δουλειάς στο εργοστάσιο Λανατέξ το 1949, να τραγουδά, του χάρισε μια κιθάρα του. Δάσκαλος του Καζαντζίδη υπήρξε ο Στέλιος Χρυσίνης, ένας τυφλός συνθέτης, που τον βοήθησε εξαιρετικά (όπως ο ίδιος παραδέχτηκε πολύ αργότερα). Ο μηχανικός, Μάνθος Βενέτης, άκουσε από τον δρόμο τον νεαρό Στέλιο να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει στο δωμάτιο του στην οδό Αλαϊας και εντυπωσιάστηκε. Ο Καζαντζίδης αρχίζει να εμφανίζεται σε μικρά μαγαζιά της εποχής όπως η ταβέρνα του Τηλέμαχου, το Ροσινιόλ κ.ά. Από το 1953 ως το 1957 ήταν αρραβωνιασμένος με την τραγουδίστρια Καίτη Γκρέυ και η σχέση τους υπήρξε παθιασμένη μεν αλλά και με πολλά σκαμπανεβάσματα.

Το καλοκαίρι του 1957 γνώρισε την Μαρινέλλα (τότε ως Κυριακή Παπαδοπούλου, που ήταν μια νεαρή και άγνωστη τραγουδίστρια) στο νυχτερινό κέντρο «Πανόραμα» στην Θεσσαλονίκη και της πρότεινε να κατέβουν στην Αθήνα ως μουσικό ντουέτο.

Το 1959 ξέσπασε δικαστική διαμάχη του Καζαντζίδη με την δισκογραφική εταιρεία Columbia, με αφορμή τις πωλήσεις δίσκων. Χαρακτηριστικά, ο δίσκος «Μαντουμπάλα/Δυο πόρτες έχει η ζωή» έκανε πωλήσεις που έφτασαν τις 100.000, όταν δεν υπήρχαν ούτε 40.000 πικάπ στην Ελλάδα. Παρά τις χωρίς προηγούμενο πωλήσεις και τη στιγμή που η εταιρεία έβγαζε εκατομμύρια από το συγκεκριμένο δισκάκι, ο ίδιος ο τραγουδιστής έλαβε λιγότερες από 1.000 δραχμές. Αυτό, συνέβη, καθώς οι τραγουδιστές τότε πληρώνονταν ένα εφάπαξ ποσό για τον κάθε δίσκο και δεν λάμβαναν ποσοστά από τις πωλήσεις. Στον Καζαντζίδη χρωστούν πολλά οι σύγχρονοι τραγουδιστές, αφού πρώτος αυτός διεκδίκησε για τον κλάδο του ποσοστά και η προσπάθειά του είχε θετικό αποτέλεσμα.

Τον Οκτώβριο του 1965 ο Καζαντζίδης πήγε στη Γερμανία για συναυλίες. Η υποδοχή που τους επιφύλαξαν οι ομογενείς ήταν συγκινητική. Μαζί τους ο νεαρός -τότε- δεξιοτέχνης του μπουζουκιού Χρήστος Νικολόπουλος.

Το 1964 υπέγραψε συμβόλαιο στην εταιρεία “Μίνως Μάτσας και Υιός”, η οποία αποτελούσε συνέχεια της «Odeon – Parlophone» του Μίνωα Μάτσα. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τη Μαρινέλλα και έμειναν μαζί ως το 1966, όταν αποφάσισε να σταματήσει τις ζωντανές εμφανίσεις του. 

Ακολούθησε μια περιοδεία στην Αμερική στην οποία ο Καζαντζίδης εμφανίστηκε στο θρυλικό Carnegie Hall της Νέας Υόρκης. Σύμφωνα με διηγήσεις, κανένας άλλος τραγουδιστής πλην του Φράνκ Σινάτρα δεν είχε ξαναπεράσει τις πύλες του θεάτρου αυτού.

Το Νοέμβριο του 1975 κυκλοφόρησε ο δίσκος σταθμός «Υπάρχω» ο οποίος σύμφωνα με δηλώσεις του Χρήστου Νικολόπουλου έχει κάνει αναρίθμητες πωλήσεις. Ο Καζαντζίδης το 1979 ανέφερε περί τις 500.000 ενώ ο Λευτέρης Χαψιάδης στα 1990 πως είχε ξεπεράσει το 1.000.000. Πριν και μετά το LP κυκλοφόρησαν και σαρανταπεντάρια με τραγούδια του δίσκου. Ακολούθησε μια άκρως πετυχημένη εμφάνιση του Καζαντζίδη στην ΕΡΤ όπου, σύμφωνα με μαρτυρίες, οι δρόμοι ήταν έρημοι καθώς την παρακολούθησε όλη η Ελλάδα. Η εκπομπή περιείχε και ένα απόσπασμα από τις πρόβες τους, παρουσία Πυθαγόρα που έδειχνε πως συνέθεταν μαζί τα τραγούδια.

Αυτοδημιούργητος, έντιμος, δίκαιος, αληθινός ο Στέλιος ήταν ένας καλλιτέχνης που δεν αλλοιώθηκε απο την αναγνωρισημότητά του, δεν αλλοιώθηκε απο την νύχτα και τα χρήματα, και με την “τραγουδιστική σιωπή του”, κατάφερε το 1986 να ψηφιστεί διάταξη στη Βουλή για τις συμβάσεις καλλιτεχνών, με έναν νόμο που κάνει υποχρεωτική την επαναδιαπραγμάτευση τέτοιου είδους συμβολαίων μετά το πέρας μιας τριετίας. Εισηγητής ήταν ο Αντώνης Τρίτσης.

Η επιστροφή του Καζαντζίδη το 1987 ήταν συγκινησιακά φορτισμένη και έγινε με τον δίσκο «Ο Δρόμος της Επιστροφής» που περιείχε τραγούδια των Βασίλη Βασιλειάδη, Γιάννη Πάριου, Γιάννη Παλαιολόγου κ.ά. Το τραγούδι «Το δικό σου αμάρτημα» (Τα δάχτυλα) σύμφωνα με τον Πέτρο Δραγουμάνο ήταν το δημοφιλέστερο ζεϊμπέκικο των τελευταίων ετών, με αντικειμενικά κριτήρια όπως airplay και αριθμός των επανεκτελέσεων.

Η φωνή του σίγησε στις 14 Σεπτεμβρίου του 2001 σε ηλικία 70 ετών, μετά από πολύμηνη αντιμετώπιση του καρκίνου. Ο Στέλιος Καζαντζίδης είχε αρνηθεί να γίνει η κηδεία του δημοσία δαπάνη. Η ταφή του έγινε στο Νεκροταφείο της Ελευσίνας, ανάμεσα στους τάφους των γονιών του, όπως το επιθυμούσε ο ίδιος, ενώ η κηδεία του εξελίχθηκε σε λαϊκό προσκύνημα. Μέχρι το τέλος δίπλα του, η Βάσω Κατσαβού, απο την Θεσσαλονίκη, την οποία γνώρισε με την επιστροφή του στην Ελλάδα απο την Αμερική το 1978 και παντρεύτηκαν το 1982.

Να ευχαριστήσουμε την Evropi Nöjen και την κα. Βάσω Ιωαννίδου για την πρόσκληση για να παρακολουθήσουμε την πρεμιέρα της ταινίας καθώς επίσης και την άδεια να καταγράψουμε σε βίντεο στιγμιότυπα της ταινίας τα οποία περιελάβαμε στο άρθρο αυτό.

Δείτε φωτογραφικό υλικό απο την εκδήλωση καθώς και τον χαιρετισμό της κας. Ιωαννίδου στους θεατές.