reposted from Λάμπρος Λιάπης
Είμαι Νοσηλευτής.
Ονομάζομαι……δεν έχει σημασία.
Είμαι Νοσηλευτής.
Και ξαφνικά με αγάπησαν όλοι.
Και δεν μπορώ να το διαχειριστώ.
Θα γιόρταζα, αν η Αλεξία είχε έστω κι έναν συνάδελφο δίπλα της στη νυχτερινή βάρδια. Δεν έχει.
Θα γιόρταζα, αν ο Πέτρος δεν γινόταν 40 κομμάτια, αφού οι 40 ασθενείς που έχει να νοσηλεύσει τον θέλουν ταυτόχρονα δίπλα τους.
Θα γιόρταζα, αν η Κατερίνα κατάφερνε να τους παράσχει τις υπηρεσίες υγείας που τους αρμόζουν.
Θα γιόρταζα, αν ο Γιώργος δεν μάτωνε τα χέρια του καθώς πίεζε τον υποκλείδιο καθετήρα που έβγαλε ένας διεγερτικός ασθενής στο ΤΕΠ.
Θα γιόρταζα, αν η Ξένια δεν δεχόταν σχεδόν καθημερινά επίθεση από ορισμένους, ξέρεις από αυτούς που λένε ”εγώ σας πληρώνω”.
Θα γιόρταζα, αν ο Θωμάς δεν κινδύνευε τη νύχτα από τον μεθυσμένο με το μαχαίρι.
Θα γιόρταζα, αν ο Δημήτρης πληρωνόταν ανάλογα με αυτά που προσφέρει.
Θα γιόρταζα, αν η Μαίρη δεν έπρεπε να καλύψει την συνάδελφο που αρρώστησε από υπερκόπωση κι έτσι κάνει διπλοβάρδια.
Θα γιόρταζα, αν δεν χρωστούσαν στους περισσότερους συναδέλφους, άδειες περσινές, 50 ρεπό και κάτι χιλιάδες ευρώ.
Θα γιόρταζα, εάν υπήρχε αξιοκρατία.
Θα γιόρταζα, αν δεν έβλεπαν το νοσηλευτή μόνο σαν τεχνίτη, αλλά και σαν επιστήμονα.
Θα γιόρταζα, αν στη θέση μου έμπαιναν όλοι οι υπόλοιποι για μια μόνο βάρδια. Θα καταλάβαιναν τότε.
Θα γιόρταζα, αν η 12η Μάη είχε συνέχεια και τον υπόλοιπο χρόνο.
Θα γιόρταζα, αν γινόμουν ορατός και χωρίς την παρέμβαση ενός πανδημικού ιού.
Τί ειρωνεία ε;
Έγινες ορατός μόνο όταν φόρεσες μάσκα.
Σε χειροκρότησαν μόνο όταν ένιωσαν κίνδυνο.
Αρρώστιες υπήρχαν και πριν τον κορονοϊό. Και μάλιστα πολύ χειρότερες.
Και τις διαχειριζόμασταν πάντα με την ίδια ευθύνη, τον ίδιο επαγγελματισμό, την ίδια ενσυναίσθηση.
Αλλά εσύ κοιτούσες μα δεν έμαθες ποτέ να βλέπεις.
Θα υπάρξουν αρρώστιες και μετά τον κορονοϊό.
Κι εμείς εδώ θα είμαστε ξανά όπως πάντα.
Τα νοσοκομεία θέλουν νοσηλευτές.
Οι ασθενείς θέλουν νοσηλευτές.
Οι γιατροί θέλουν νοσηλευτές.
Πότε γιορτάζω λοιπόν;
Γιορτάζω κάθε φορά που κάποιος μου σφίγγει το χέρι.
Γιορτάζω κάθε φορά που νιώθω ότι έπραξα αυτό που πρέπει.
Γιορτάζω κάθε φορά που κάποιος μου λέει, ”ευχαριστώ”.
Σε οποιαδήποτε ημερομηνία.
Δεν δημιουργεί η ημερομηνία το νοσηλευτή.
Κι όταν αλλάξουν όλα τα πιο πάνω, τότε θα έχω άλλους τόσους λόγους να γιορτάσω.
Ξένοι είμαστε, αλλά είμαστε οι δικοί σας ξένοι άνθρωποι.
Και να θυμάστε.
Νοσηλεύουμε, άρα υπάρχετε.
Λάμπρος Λιάπης.